پرسش : آیا در اصطلاح فقهی ، موسیقی مترادف با غنا است یا با یکدیگر فرق دارند ؟
موسیقی ( موسیقیا ) ، واژه ای یونانی است که در اصطـلاح و فرهنـگ لغت معادل مفهوم غنـا دانسته شده و در چند معنـا به کـار می رود :
الف : اصوات و نغمه های موزون و متناسب که از طبیعت برخی اشیاء و یا از حنجره حیوانات شنیده می شود ؛ مانند صدای آهسته برگها و درختان به هنگام وزیدن باد و یا آواز خوش برخی پرندگان .
ب : آواز خوش که از حنجره آدمی بیرون می آید .
ج : صدایی که از نواختن آلات موسیقی تولید می شود .
ولی این دو واژه ، در حوزه مفاهیم دینی و اصطلاح فقیهان با یکدیگر تفاوت دارند ؛ غنا از دیدگاه فقه عبارتست از : آوازی که از حنجره آدمی بیرون آید و در گلو چرخانده ( چهچهه ) و در شنونده حالت سرور و وجد ایجاد کند و مناسب با مجالس لهو و خوش گذرانی باشد .
اما موسیقی به صوت و آهنگی گفته می شود که از آلات موسیقی پدید آید .
بنابراین بین موسیقی اصطلاحی و موسیقی فقهی ، عموم و خصوص مطلق است :
موسیقی اصطلاحی ، عام و گسترده است و شامل موسیقی فقهی نیز می گردد ؛ ولی موسیقی فقهی ، خاص است و به بخشی از موسیقی اصطلاحی اختصاص می یابد .
این سخن در غنا نیز صادق است و نسبت یاد شده در آن جاری است
گفتنی است واژه موسیقی در متون دینی به چشم نمی خورد ؛ ولی به جای آن از واژه های غنا ، لهو ، ملاهی و مصادیق آلات موسیقی مانند : دف ، مزمار (نی و فلوت) ، معزف (تار) ، عود ، طبل ، تنبور و مانند آن به کار رفته است .
